Eefje: altijd ziek en verkouden…

Met een grote grijns op haar gezicht en een vrolijk “hallo!” stapt ze mijn praktijk binnen. Een heel ander kind dan toen ik haar de eerste keer zag, zo’n 3 maanden geleden. Toen was ze stil, verlegen, terug getrokken. Nou zijn kinderen dat wel vaker als ze de eerste keer bij mij komen, maar de meesten komen gedurende het gesprek wel los en laten hun ware aard zien. Maar de ware aard van dit meisje leek toch stil en bedeesd te zijn. Haar moeder vertelde me over haar klachten: altijd verkouden, veel oorontstekingen, vaak ziek, heel gevoelig en gewoon niet lekker in haar vel. Ook had ze het idee dat haar dochter dingen zag en hoorde die er niet zijn, m.a.w. die door anderen niet waargenomen worden. “Ze leeft een beetje in een droomwereld, lijkt het wel”.

Eefje zat in de tussentijd rustig aan een engelenkleurplaat te werken. Af en toe keek ze naar haar moeder. Zo ook bij die laatste opmerking. Eerder in het gesprek was ter sprake gekomen dat opa onlangs overleden was. Dus op mijn vraag of ze nog wel eens met opa sprak, kreeg ik als antwoord dat opa altijd bij haar was. Kippenvelmomentje. Kinderen nemen wel vaker dingen waar die wij als volwassenen nogal geneigd zijn af te doen als onzin, onwaar, of te veel fantasie….

Meer wilde Eefje er echter niet over zeggen. Maar dat was niet zo erg, want ik wist welk middel ik haar wilde geven.

Hetzelfde middel heb ik aan het begin van mijn homeopathische carrière voorgeschreven aan Merit. Merit had last van chronische oorontstekingen en stond daardoor inmiddels op de wachtlijst voor trommelvliestransplantatie. Ze hoorde erg slecht en had gehoorapparaatjes nodig. En toen was ze pas 6 jaar oud. Inmiddels is ze een jaar of 13, heeft de gehoorapparaten niet meer nodig en haar trommelvliezen zijn weer aangegroeid, waardoor ze van de wachtlijst is verwijderd. Niet meer nodig! Dank zij homeopathie. Soms gebeuren er wonderen. Maar de reden dat ik dit vertel is dat haar gedrag nagenoeg hetzelfde was als van Eefje. Verlegen, stil, terug getrokken. Beslist geen haantje de voorste. Nadat ze het middel een paar keer had ingenomen, belde haar moeder met de vraag of ik ook een korrel had tegen brutaliteit. Ik begreep de vraag niet, en dat vertelde ik de moeder van Merit. “Nou,” zei ze, “sinds ze die korreltjes van jou slikt is ze zo bijdehand en brutaal geworden. Ook in de klas trekt ze nu haar mond open en dat deed ze voorheen nooit! Ze had nooit iets te vertellen in het kring gesprek en nu bijna elke dag…”

“Het kan zijn dat ze wat opener gaat worden door dit middel” vertelde ik Eefjes moeder. En dat bleek ook zo te zijn: in de klas was ze meer aanwezig en ze liet zich veel minder dan voorheen de kaas van het brood eten door haar kleine zusje.. Ze kon nog steeds wel heel erg boos worden, maar veel beter onder woorden brengen wat haar dwars zat en de boosheid duurde minder lang. En het ziek zijn? Dat was veel minder dan voorheen. Ze was eigenlijk maar 1x ziek geweest en toen duurde het maar drie dagen in plaats van de gebruikelijke zeven. Ook had ze nauwelijks koorts terwijl ze dat vóór de behandeling wel altijd had als ze ziek was. En verder….?

”Het meest opmerkelijke vind ik nog wel dat ik haar niet meer hoor ademen aan het andere einde van de gang als ze ’s avonds in bed ligt. Ze heeft duidelijk meer lucht” , vertelde moeder.

En nu? “Ze lijkt weer een beetje terug te vallen, ze ziet wat bleker en is weer iets afweziger dan voorheen, al is het lang niet meer zo erg als het geweest is. Maar het leek me verstandig om weer even langs te komen.” Hier was een herhaling nodig van het middel dat haar eerder zo goed gedaan heeft. Dus dat hebben we gedaan. Sindsdien gaat het weer erg goed met Eefje.